Suze-Nanne

Een jaar later

Deze week was het precies een jaar geleden dat de eerste lockdown werd afgekondigd. Op donderdagavond 12 maart, stonden we nog te trainen en hebben we overlegd met de aanwezige Tai Chi docent over wat te doen. Om ons heen zagen we sportscholen en andere sportverenigingen al hun deuren sluiten en de verschillende adviesorganen gaven uiteenlopende adviezen. Op vrijdag de 13e had ik eind van de ochtend nog een afspraak in het ziekenhuis. Het was stil en leeg. De reflex om de hand te schudden van de arts was er nog en toen het ongemakkelijke ‘oh nee, sorry’. Mijn cardioloog vertelde mij dat ik de laatste patiënt was die hij voorlopig op de normale manier op de poli zou zien, dat ze alle afspraken vanaf dat moment af gingen zeggen. Covid kwam eraan. Hij vertelde me ook dat ik weer veilig kon sporten, op de dag dat wij onze deuren moesten sluiten. De verpleegkundige die mijn ECG afnam had het er al over dat ze haar plek wel ging missen hier en grapte dat ze hoopte niet op een plek te worden geplaatst waar ze ineens billen moest wassen. Daar lachten we toen om. Niet wetende waar het ziekenhuis mee te maken zou krijgen in de daaropvolgende weken en maanden. Niemand wist waar we mee te maken kregen. Wat je veel hoorde was ‘laat mij maar corona krijgen, dan ben je er tenminste vanaf’ en zelfs ‘nou, ik ben wel toe aan een paar weekjes lockdown’. Een paar weekjes lockdown-vakantie en dan weer door met ons oude leventje. Dat zou wel lekker geweest zijn. Helaas zag dat er toch anders uit. De eerste lockdown gingen we met frisse moed aan de gang met een online variant van onze lessen. Ook stuurde we drie keer per week (!!!) een nieuwsbrief met opgenomen filmpjes, met challenges, kleurplaten en kijktips. We wisten niet hoe lang het zou gaan duren. Een paar weken? Een jaar? Nog langer? En zouden onze leden bij ons blijven? Zouden we ons bedrijf kunnen voortzetten of zouden we opnieuw moeten beginnen?

Was het stressvol? Jazeker. Maar naast dat het stressvol was, was er ook saamhorigheid. Samen de schouders eronder. Kinderen die enthousiast thuis in de woonkamer voor de camera stonden en filmpjes stuurden van hoe ze al plankend wc-rollen stapelden.

Het afgelopen jaar hebben we alle varianten van training meegemaakt. Online. Buiten zonder afstand. Buiten met afstand. Buiten voor bepaalde leeftijden op afstand. Binnen zonder afstand. Binnen met afstand. En weer terug online. Weer naar buiten zonder afstand. Met afstand. Met 2 personen, met 4 personen. Een dag na iedere persconferentie veranderden de regels op de website van de rijksoverheid nog minstens drie keer, maar zodra ze duidelijk waren maakten we een plan en gingen we door.

In de zomer hebben we de Michi Zomerweek georganiseerd als bedankje voor alle leden die zo trouw lid zijn gebleven in moeilijke tijden. Dat was fantastisch! Nog fantastischer zijn alle mensen die ondanks alles gemotiveerd blijven en thuis blijven trainen. Die wekelijks de camera weer aanzetten voor de yogamat. Maar ook de mensen van wie de online lessen niet zo nodig hoeven maar wel samen met ons ontzettend uitkijken naar het moment dat ze weer bij ons naar binnen kunnen wandelen. Gisteravond kwam ik een eenzame wandelaar van het normaal zo gezellig luidruchtige MIEP (wandel- en hardloopgroep) tegen. Ja, wandelen en hardlopen kan alleen ook wel, maar je gaat bij een club voor de gezelligheid. Zo is het toch een beetje saai. Ja. Thuis voor de laptop kan natuurlijk wel, maar je familie zie je toch het liefst in real life. En wat missen onze Michi-familie!

Een wijze les die ik leerde van mijn vader is dat je soms maar het beste kunt accepteren dat je je nu nou eenmaal zo voelt. Er tegen vechten kost alleen maar een hoop energie. En morgen is er weer een dag. En dan nog een. En nog een. Tot dat die dag komt dat we al hossend weer met elkaar die dojo en de yogavloer op kunnen. Dan geven we elkaar in een reflex geen hand. ‘Oh nee, sorry!’

Suze-Nanne

< Ouder bericht Nieuwer bericht >