Waar werk en privé gescheiden zijn door een enkele muur

We waren pas een half jaar samen toen we getipt werden over Staddijk. De mensen die hun vraagtekens hadden bij ‘al zo vroeg zo’n grote stap zetten’ werden niet direct gerust gesteld toen ze met ons door het pand liepen in de pre-verbouwing tijd. Een verliefd stel dat allemaal geweldige dingen zag in een verschrikkelijk afgeleefd, vies, donker en oud gebouw. Hadden we niet gewoon een roze bril op? Ja, zeker. Wij zagen namelijk de potentie van dit prachtige pand en van het leven dat we hier samen konden opbouwen. Het tekenen van het koopcontract werd een uur na het ondertekenen van ons geregistreerd partnerschap gepland. ‘Ja hoor, dan kunnen we. We zijn er toch!’ De inmiddels overtuigde ouders waren er ook bij. Allemaal in ons nette pak. 

We hebben onszelf die periode vaak de vraag gesteld hoe we werk en privé gescheiden gingen houden. Kan dat überhaupt als je samen een bedrijf hebt en daar ook woont? Ons ‘werk’ is officieel gescheiden van ons huis door een enkele muur. Deze hebben we overigens zelf dichtgemetseld. Het is een vraag die we ons blijven stellen. Zeker omdat het woord ‘werk’ geen eer doet aan dat wat we doen en willen bereiken met Michi. Michi is zo’n groot deel van ons leven dat het onmogelijk is om dit deel uit te schakelen zodra je de voordeur doorkomt. Zelfs op vakantie, ver weg van Staddijk 41, of tijdens een lekkere wandeling in het park fantaseer je samen in alle rust over nieuwe mogelijkheden, kansen, mooie dingen die we willen maken, etc. En dat vind ik heerlijk. Ik vind het fantastisch om samen met Niek te wonen, te ‘werken’ en te sporten. Oh ja, want we beoefenen ook beide karate. Ik weet dat sommige mensen hier absoluut niet jaloers op zijn, maar wij genieten er met volle teugen van. Daar komt bij dat we heel veel samen betrokken zijn bij de opvoeding van Gijs. En Gijs daarbij ook zeer betrokken is bij Michi, die hier opgroeit. 

Er zijn echt wel momenten dat het vervelend kan zijn dat ‘werk’ en privé zo in elkaar overlopen. Als ik een avondje trainen oversla, blijf ik eraan herinnerd worden dat ik niet ben gaan trainen door het geluid van kiai’s uit de keuken (nou ja, door die dichtgemetselde muur achter de keuken). En hoewel we het leukste kind van de wereld hebben, is hij echt niet altijd vrolijk en blij. Die momenten sta je soms ook tussen de mensen die je graag vriendelijk te woord wil staan, die dan vaak lachend en geduldig knikken dat ze dit wel herkennen. Nog steeds lopen er regelmatig mensen door onze tuin en kijken ze door ons woonkamerraam naar binnen om eens te kijken wat er toch is geworden van dat oude jongerencentrum. Maar ach, dat went. Ik zou met niemand willen ruilen.

Ik denk ook dat dit een bekend fenomeen moet zijn bij meer familiebedrijven. Het woord alleen al suggereert dat het scheiden van werk en privé onmogelijk is. En dat is goed.

Suze-Nanne