Waarom Karate examen doen?

Voor mij zijn examens de eerste twee jaar van mijn karate tijd enorm belangrijk geweest. Ik wilde zo snel mogelijk verder komen. Dat lukte ook best aardig. Al snel trainde ik vier avonden in de week op twee locaties, ging ik regelmatig naar internationale trainingsstages (waaronder een bijzondere reis naar Okinawa waar ik les kreeg van alle internationale grootheden én de grootmeester Higaonna Sensei) en daardoor kreeg ik het voor elkaar om na twee jaar al een 4^e kyu te bemachtigen (een groene band met een streep). Het examen daarna ging ik op voor een bruine band. Dit doe je bij het centrale examen in Wageningen onder toeziend oog van Chief Instructor Sensei Sydney Leijenhorst en overige dojo-leiders vanuit het hele land. Ik zat volledig in de flow en werkte hard om klaar te zijn voor dit examen.

Vlak voor het examen bleek ik zwanger te zijn van Gijs. Prachtig nieuws natuurlijk, maar ik voelde de moed in mijn schoenen zakken wat betreft het examen waar ik zo hard voor getraind had. Ik pakte de telefoon en voelde me vrij dom toen ik aan de verloskundige vroeg of ik wel karate examen mocht doen terwijl ik zwanger was. Wie ging daar nou op antwoorden dat dat een goed idee was? Tot mijn verbazing zei hij dat het geen probleem was. Sparren ook niet? (me nog dommer voelend) Nee, hoor, het is nog zo klein en zit zo diep verstopt, zó hard zullen ze je wel niet te grazen nemen. Opgelucht en bevreemd over het idee dat ik dus gewoon mét baby in mijn buik examen kon gaan doen, ging ik mij klaarmaken voor de laatste trainingen voor dit examen.

Toen ik mijn bruine band behaalde was ik 8 weken zwanger. Daarna was het natuurlijk wel even klaar met examens. Hoewel ik tot 38 weken zwangerschap meegetraind heb (hier en daar wat aangepast) was dat vooral gericht op een spoedig herstel na de bevalling zodat ik daarna snel de draad weer op kon pakken. Zo’n plan loopt natuurlijk altijd anders. Het duurde gevoelsmatig enorm lang voor ik weer op mijn oude niveau terug was. Toen ik op dat punt kwam kreeg ik weer gezondheidsklachten waardoor ik weer opnieuw kon beginnen met de opbouw. Inmiddels is mijn laatste examen 2,5 jaar geleden en heb ik ervaren dat er belangrijkere dingen in het leven zijn dan karate examens. In die tijd heb ik echter continu hard gewerkt aan mijn herstel, de terugkeer naar de dojo en mijn oude niveau en naar het verder komen in mijn karate ontwikkeling.

Over een paar weken ga ik weer op examen. En om antwoord te geven op de vraag waarom je karate examen zou doen? Voor mij is dit niet meer zozeer de gretigheid om zo snel mogelijk verder te komen, maar is het behalen van de volgende graad wél een beloning voor mijn harde werk van de afgelopen jaren. En dat is het mooie aan karate. Ieder doorloopt zijn eigen ontwikkeling en komt daar tot nieuwe inzichten. Dus als mensen alleen maar examen doen om zo snel mogelijk die zwarte band te halen om dat via Instagram wereldkundig te kunnen maken, dan is dat een prima motivatie. Want wat je motivatie ook is, om die zwarte band te behalen moet je heel veel en heel hard trainen en dat is voor iedereen hetzelfde.

Suze-Nanne