Niek

Uitspraken van leerlingen

Het Japanse woord ‘sensei’ wordt vaak vertaald met ‘leraar’. Letterlijk betekent het zoiets als ‘eerder geboren’, dit kan dan lichamelijk zijn maar ook spiritueel. In Karate-Do, de weg van de lege hand, kun je een sensei zien als iemand die verder dan jij is op de weg van de lege hand.

Het betreden van de zaal, de start van de les en de start van een oefening worden altijd begeleid met het uitspreken van ‘onegai shimasu’, wat vertaald kan worden met ‘leer mij’. Het interessante hieraan vind ik zelf dat zowel leraar als leerling dit zeggen. Voor mij betekent dit, dat de leraar hardop aangeeft dat ook hij nog steeds kan leren en dat hij ook van de leerling kan leren. Zelfs als deze leerling een witte band heeft, zelfs als deze leerling 5 jaar oud is en zelfs als deze leerling voor de eerste keer in de dojo is.

Hoe leer ik dan van leerlingen? In de eerste plaats door dingen uit te leggen. Als ik een techniek of concept wil uitleggen, dan moet ik bij mijzelf na gaan, wat ik nou eigenlijk doe of bedoel en dan woorden en manieren vinden om dit over te brengen op de leerling. Tot slot moet ik een manier vinden om te zien of te ervaren of de leerling begrijpt wat ik bedoel.

In de tweede plaats leer ik door de eigen oplossingen van leerlingen bij een vrijere opdracht. Denk aan een opdracht als ‘maak een combinatie van een blok en een stoot, waarbij je begint met blok X’. Zo nu en dan laten leerlingen dan oplossingen zien waar ik niet aan dacht, die ik zelf nog nooit heb gedaan of zelfs niet eens na kan doen.

In de derde plaats leer ik door uitspraken en vragen van leerlingen, zowel over mijzelf als over Karate. Zo krijg ik regelmatig de vraag wat er op mijn band staat. Natuurlijk logisch want de meeste leerlingen kunnen geen Japans lezen. Toen ik eens aan een leerling uitlegde, dat mijn naam er stond, zei een leerling: ‘oh logisch, daarom staat er een smiley :) op, want jij lacht zoveel’. Terwijl ik mezelf soms af vraag of ik niet te streng voor ze ben of ik niet te vaak zuur kijk, enz.
In de week voor Allerheiligen beginnen er steeds meer leerlingen wat nerveus te worden. Wat blijkt? Halloween, met het bijhorende ‘laten schrikken’, doet langzaam aan steeds meer zijn intreden. Dit leidt er toe dat leerlingen het zingen van mantra’s door de Kundalini yogi’s aanzien, of eigenlijk aan horen, voor de start van een spookavond.

Om terug te komen op het gebruik van Japanse woorden in de les. Een van de jeugdleerlingen heeft tijden gedacht dat er ‘sensei Niek, rei’ werd gezegd, terwijl het ‘sensei ni, rei’ is, op zich is deze vergissing begrijpelijk, aangezien er in de richting van Niek gebogen wordt, de ontdekking van de juiste uitspraak en betekenis, kwam op het moment dat sensei Nakamura een les verzorgde; iedereen draaide uiteraard naar sensei Nakamura en niet naar mij.

Het antwoord op de ultieme vraag over het Leven, het Universum en Alles luidt natuurlijk:”42”, google het gerust. Bij karate variëren we vaak met ‘ja’, ‘soms’, ‘altijd’, ‘natuurlijk’ (natuurlijke wijze), ’precies 37,3 graden’ en ‘geen idee’. Dit levert soms wat frustratie op bij de beginnend karateka, een ‘oh ja, daar is dat antwoord weer’-moment bij de beginnend zwarte bander en vaak een glimlach bij de gevorderde zwarte bander. Dit soort antwoorden laat zien, dat ons karate geen wetenschap is, maar een kunst. Het is dus niet vaak in beton gegoten, maar juist een organisch, bewegelijk iets binnen een aantal vast staande concepten en richtlijnen.

Vragen en antwoorden horen zeker thuis bij de Westerse benadering van karate, maar vooral doen hoort bij de Westerse én Oosterse benadering van karate!

Niek

< Ouder bericht Nieuwer bericht >