Suze-Nanne

Mijn kiai

Voor de ene kost het geen enkele moeite, voor de ander is het een grote horde die liever niet genomen wordt; het maken van een kiai. Kiai betekent letterlijk verzamelde energie (ki = energie, ai= verzamelen/bijeenbrengen) maar bij het grote publiek staat hij beter bekend als ‘de schreeuw’ of ‘the battle shout’. Een uiting van kracht en bovendien een teken dat je ademhaling de juiste kant op gaat wanneer je lichaam kracht produceert. Een goede kiai kan bovendien de tegenstander van zijn stuk brengen, angst inboezemen en hard weg laten rennen. Met de nadruk op ‘goede’ kiai.

Het maken van een goede kiai leek in mijn eerste trainingsjaren iets wat ik nog wel even op mijn buik kon schrijven. Ik voelde me niet op mijn gemak bij het maken van ‘een schreeuw’, hoewel ik me hartstikke goed op mijn plek voelde in de groep. Natuurlijk oefende ik het wel eens, maar het klonk nooit hetzelfde als wat de anderen produceerden en dan hield ik maar weer mijn mond. Het gevolg was, dat als ik een krachtige stoot maakte (of iets anders waarbij een kiai gepast was) ik mijn ademhaling blokkeerde. Ik verzamelde de energie, maakte een stoot en op dat moment zette ik me vast, hield mijn adem in om een harde impact op een kussen te kunnen maken. Dat gaat een paar keer goed, maar na een tijdje ben je doodmoe. Een correcte ademhaling is ontzettend belangrijk in karate en daar is de kiai onderdeel van. Hiermee zorg je dat je de verzamelde energie je lichaam uit laat knallen. Niet alleen in geluid, maar vooral in je vuist. Zo’n kiai maak je ook niet met je stemgeluid. De kiai komt vanuit je onderbuik, waar je ‘tan-den’ zit, je centrum.

Hoewel ik voelde dat dit een punt was van mezelf waarbij ik mijn grenzen zou moeten verleggen, heb ik hier lange tijd voor weg kunnen lopen. Tot het moment dat ik bij een trainingsweekend in Brussel trainde bij Masuyama Sensei. Masuyama Sensei is één van de meest beangstigende en tegelijkertijd één van de liefste (met van die schitterende pretoogjes) sensei’s die ik ken. Die twee rollen wisselen zich ook razendsnel af tijdens een training. Hij traint al ruim vijftig jaar onder grootmeester Higaonna Sensei, die hij zijn spiegel noemt. Hij kan prachtige dingen vertellen, maar de meest kenmerkende uitspraak die ik altijd zal onthouden is: ‘you train, or you die’. Hoe dan ook, het is het type man waarbij je doet wat je opgedragen wordt. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Mo-ichi-do! Ik deed als gele bander mijn uiterste best voor deze man. Ik stond gelukkig redelijk achteraan, want ik vond hem behoorlijk indrukwekkend. Bij een oefening riep hij ineens dat er een kiai gemaakt moest worden. Een deel van de groep deed dat. Ik niet, want ik durfde niet en wist nog steeds niet precies hoe. Maar goed, ik stond achteraan, en dat is meestal vrij veilig.

Masuyama Sensei was duidelijk niet te spreken over de kwaliteit van onze kiai’s. Hij werd steeds een beetje bozer. Toen liet hij ons stoppen en vertelde dat hij uit Japan was gekomen om ons les te geven. En dat als hij lesgeeft, hij iedere vezel van zijn bestaan aan ons geeft. Wat hij daarvoor terug verwacht is onze energie. Ki. Geven en nemen. Mo-ichi-do! Opnieuw! Hij liet ons stoten en op iedere stoot een kiai maken. Ik wilde deze man allerminst teleurstellen en hem laten zien dat ik echt mijn uiterste best deed. Ik zette een knop om. Nu of nooit. Ik begon met kiai’s maken. De eerste 20 klonken allemaal anders en eerlijk is eelijk: een beetje raar. Ik zag mijn trainingsmaatje ook verwonderd omkijken. Niet op letten. Focus. Intussen begon Masuyama Sensei door de rijen heen te lopen. OOK naar achteren! En daar ging ik. Na een stuk of 50 kiai’s had ik de draad te pakken. Ik had uitgevonden hoe mijn kiai klonk in een bad van kiai’s om me heen. Ik voelde letterlijk de energie door mijn lijf gieren. Ik snapte ineens wat het maken van een goede kiai met je lichaam doet. En bovendien besefte ik me dat mijn kiai nooit hetzelfde kon klinken als die van de meeste anderen, ik ben namelijk een alt en geen bas en ik heb natuurlijk mijn eigen geluid. Sindsdien schroom ik niet bij het maken van kiai’s. Ook niet als ik de enige in de zaal ben die ze maakt. Het is beter voor mijn lichaam, mijn energie. Ik voel geen enkele angst meer en ben hierdoor een stuk zelfverzekerder. En bovendien is het een manier om energie terug te geven aan de sensei die zijn best staat te doen om jou les te geven. Daar ben ik Masuyama Sensei eeuwig dankbaar voor.

Suze-Nanne

< Ouder bericht Nieuwer bericht >