Suze-Nanne

Motivatie

Ik was bijna klaar met mijn klusjes achter de laptop toen ik voor de zekerheid nog even in mijn agenda keek: blog schrijven. Pfff… Ik klapte de laptop dicht. Daar had ik dus echt even geen zin in, geen inspiratie voor, geen motivatie voor. Die schoof ik even een dagje voor me uit.

Een dag eerder had ik het er nog met Niek over dat deze dagen soms zo weinig structuur hebben en daarbij zo’n vreemd onderbuik gevoel hebben. Alsof het de laatste dag van je vakantie is. Die langverwachte vakantie is alweer bijna voorbij, je hebt nog één dag om extra van je rust te genieten, maar eigenlijk ben je je mentaal al lang aan het voorbereiden op wat komen gaat. Dat onderbuik gevoel, dat overheerst al weken. Op die manier kan je dus niet genieten van die lege dagen (vrije dagen kan ik ze niet noemen), omdat je continu bezig bent met.. ja, met wát eigenlijk?

Deze week mocht Gijs weer naar de kindjes, oftewel het kinderdagverblijf. Ik hoorde van zijn favoriete begeleidster dat Gijs één van de 15 kindjes was die de hele lockdown niet geweest is. Van het hele kinderdagverblijf! Op dat moment voelde ik me ongeveer de minst essentiële persoon van de hele wijk.

Al die dingen bij elkaar zorgen ervoor dat ik het af en toe best lastig vind om de juiste motivatie te vinden om de dingen die ik me voorneem nu eens op te pakken, of gewoon voor de zaken die de dag nog wél enigszins van structuur voorzien. Natuurlijk zou ik het stralende voorbeeld moeten zijn van een enthousiaste online lesvolger. Ik volg op maandag een yoga les van Marleen en op dinsdag en vrijdag de karatelessen van Niek. Nou moet ik zeggen dat die eindontspanning na de yogales in je eigen woonkamer best chill is (als Gijs slaapt tenminste), maar ik heb het soms best moeilijk met mezelf als ik de stoel en de bank weer aan de kant schuif om ruimte te maken voor een goeie mawashi geri (ronde trap) voor de laptop. En toch doe ik het iedere keer maar weer, omdat ik meestal na de les wel weer een lekker gevoel heb. Het is een kwart van het heerlijke gevoel dat je normaal na een training hebt, maar het is een kwart meer dan voor de tv op de bank hangen.

Zo heb ik na het dichtslaan van mijn laptop mijn kluskleding aangedaan en ben ik met een iets te kleine kwast (maar ja, bouwmarkten dicht) en een oude roller de gestucte keuken gaan witten. Zo’n klus waar je steeds aan herinnerd wordt wanneer je weer een witte veeg stucstof op je kleding hebt als je te dicht langs de muur op loopt. Maar voor ik begon heb ik mezelf een shot endorfine toegediend. Een altijd werkende maar vooral motiverende drug die ik heb leren kennen tijdens mijn opleiding tot Neurologisch Muziektherapeut. Het brein is altijd te manipuleren met muziek! Keihard meezingen met bijvoorbeeld Tracy Chapman’s ‘fast car’ en de tekst volledig interpreteren vanuit corona-tijdperk.

You got a fast car
I want a ticket to anywhere
Maybe we make a deal
Maybe together we can get somewhere
Any place is better

En jezelf verliezen in ‘Show me the meaning of being lonely’ van de Backstreet Boys. Niemand is perfect. En alles is geoorloofd zolang die endorfine maar door je lijf giert.

Inmiddels is de keuken gewit én heb ik een blog geschreven! Soms is zoeken naar motivatie gewoon een kansloze aangelegenheid. Soms moet je de dingen gewoon doen.

Suze-Nanne

< Ouder bericht Nieuwer bericht >