Ons bedrijf tijdens lockdown

Financieel lopen we een hoop mis in verhuur, vergaderingen, horeca en verkoop van materiaal. Maar we redden het met de vaste inkomsten. Ons eindeloos uitgebreide en uitgewerkte plan dat we maakte toen we begonnen op Staddijk, blijkt te kloppen. Natuurlijk konden we een scenario als dit niet voorspellen, maar een hele hoop andere ‘wat als’-situaties zijn de revue in die tijd wel gepasseerd. Maar toen vanmorgen de auto pas startte toen hij over straat aangeduwd werd (nog zo’n lockdown-gevolg: de auto staat voornamelijk stil), was ik behoorlijk opgelucht. 

Op sommige momenten lijkt het wel vakantie. Het is nu rustiger dan in de Kerstvakantie, waarin we een hoop familieleden verspreid over twee weken tijd en op 1,5 meter afstand gezien hebben. We zijn continu bang dat we dingen vergeten omdat de structuur er grotendeels uit is. Mentaal lukt het steeds vaker om me over te geven aan de situatie en gewoon te gaan zitten met een boek en een lekker stuk te gaan wandelen met z’n drietjes. Het gevoel van ‘we moeten iets doen’ of ‘wat kunnen we bedenken om de leden tevreden te houden’ overheerst vaak. Nu de lockdown wordt verlengd komen we dan ook snel met een plan met extra’s voor de leden. Gewoon, omdat we iedereen zo dankbaar zijn en om zelf ook wat leuks te kunnen organiseren binnen de mogelijkheden die we hebben.

We hebben, zoals ieder jaar, weer een uitgebreide jaarplanning gemaakt rond de jaarwisseling. Een planning die vol staat met vaste items zoals examens, het plankje doorslaan bij Rots en Water, een ouder-kind training, etc. Maar ook een planning die grotendeels op losse schroeven staat. We zouden zo graag veel meer organiseren dan we nu gepland hebben, maar we hebben wel geleerd dat het verstandig is om de situatie af te wachten. Zouden we dit jaar weer wandelaars kunnen faciliteren tijdens de Nijmeegse Vierdaagse? Ik denk het niet. Toch hebben we een aantal dingen bedacht en die met potlood in de agenda geschreven, onder het mom van ‘het zou mooi zijn als dit door kon gaan’.

Onze grootste wens voor komend jaar is om weer gewoon les te kunnen geven. Om weer te kunnen trainen, te kunnen sparren, om elkaar weer de hand te kunnen schudden. Om ook ouders weer te verwelkomen in het café en de kijkruimte. Om te kletsen en samen te kijken naar de les. Om weer proeflessen in te kunnen plannen en ook daadwerkelijk door te kunnen laten gaan. Om weer inschrijfformulieren uit te kunnen delen, en karate- en yoga boekjes aan nieuwe leden. Om ons personeel weer te zien doen waar ze goed in zijn en plezier uit halen. Om weer thee klaar te zetten voor de yoga groepen. Een hele grote en tegelijkertijd zo bescheiden wens. We gaan ervanuit dat die ergens dit jaar uit zal komen. Daar moeten we misschien nog even op wachten, maar ook daar zijn we erg goed in geworden. 

Suze-Nanne