Suze-Nanne

Wanneer karate?

Als je gaat onderzoeken waar mensen op zoeken als ze ‘karate’ intikken bij de zoekmachines, dan is één van de grootste zoektermen ‘wanneer karate’. Wanneer ik deze zoekterm zie en me menig gesprek met menig ouder herinner, dan zou hij zomaar eens kunnen slaan op de leeftijd waarop je start met karatelessen. Het meest voor de hand liggend is om met karate te starten als je vijf jaar bent. Want vanaf dat moment kan je bij ons terecht voor karatelessen en jonger zijn kinderen toch vaak nog te snel afgeleid en willen ze veel liever spelen. Wanneer je start als je vijf jaar bent, en je blijft je hele jeugd actief trainen, dan zou je je zwarte band kunnen halen voordat je volwassen bent. Maar is dat nou belangrijk? Vele malen belangrijker zijn de lessen in discipline, respect, doorzettingsvermogen, zelfvertrouwen, die zeker op jonge leeftijd veel invloed kunnen hebben op het functioneren buiten de dojo. Zowel thuis als op school als in de vriendenkring. Ook op latere leeftijd zijn dit dingen waar je nog veel baat bij kan blijven hebben, ook als je niet meer traint.

Maar wat als je start op latere leeftijd? Niek was veertien toen hij een proefles karate deed. Nou, dat is dus ook niet zo’n probleem! Ik was zelf zesentwintig toen ik mijn eerste proefles deed. Nou ben ik natuurlijk nog lang niet zo ver als Niek, maar wat heeft het mij al veel gebracht. Er zijn er ook bij die op hun vijftigste of later starten met karate. Het grote voordeel van karate is dat je dit tot je dood kunt blijven doen. Dus kan je starten wanneer je maar wil.

Nu ik weet wat karate voor me en met me doet, denk ik regelmatig hoe goed het voor de kleine Suze-Nanne zou zijn geweest om karate lessen te hebben gehad op jongere leeftijd. Ik was een rustig, teruggetrokken kind. Een einzelgänger. Ik ben nooit onderdeel geweest van een vriendinnengroep, ik heb me daar nooit een houding weten te geven. Ik hecht veel meer waarde aan de individuele contacten met mensen. Mijn goede vriendin van de basisschool en mijn goede vriendin van de middelbare school zijn nog steeds goede vriendinnen van mij. Hoewel ik thuis een fantastische jeugd had, werd ik op de basisschool gepest en dat heeft er voor gezorgd dat ik mij nog verder terugtrok, en ook in de daaropvolgende jaren op de middelbare school weinig van mezelf liet zien. Ik was diegene die altijd als laatste gekozen werd bij gym. Ik vond er niks aan. Toen onze groep 8 musical gekozen werd, stemde iedereen voor de sport-musical, behalve ik. Ik kreeg daar vervolgens dan wel weer een belangrijke rol in, omdat ik de enige was die een beetje kon zingen. Ik speelde veel piano, liefst als ik alleen thuis was. Met pianospelen leerde ik ook de basis van doorzettingsvermogen en discipline. Als ik toch in die tijd de karatelessen gehad zou hebben die ik op latere leeftijd kreeg, dan zou ik, denk ik, een totaal ander kind geweest zijn. Sterker, zelfverzekerder. Ik zou hebben gezien dat sporten ontzettend leuk is. Ik zou nog steeds geen vriendinnengroepjes gehad hebben, maar wel een tweede fantastische thuisbasis zoals ik die nu heb.

Maar ik weet ook dat als mijn ouders me zouden hebben voorgesteld om naar een karateles te gaan, dan zou ik ze voor gek verklaard hebben. Ik zou echt niet gegaan zijn. Ik zou ze gezegd hebben dat ze mijn broertje, met wie ik veel ruzie heb gehad, maar moesten sturen. Die wilde toch zo graag vechten? Als ik toch eens wist…

Het woord karate is kort voor karate-do, oftewel de weg van de lege hand. Het is een weg die er altijd is en niet zomaar zal verdwijnen. Een weg die je een stukje of eindeloos kunt blijven bewandelen, zolang je de ene voet voor de ander kunt zetten (en zelfs als dat niet gaat is het mogelijk om door te gaan). En wanneer je die weg vindt, doet er niet toe. Ik heb die weg gevonden toen ik 26 was, en dat was precies het goede moment voor mij.

Suze-Nanne

< Ouder bericht Nieuwer bericht >